Het was koud en donker die ochtend in Oldenzaal. De zon had zich nog niet laten zien boven het veld naast het Björn Kuipersplein, waar de Jan Vennegoor of Hesselinkweg als stille getuige langs het gras liep. Ademwolkjes stegen op, handen verdwenen diep in mouwen en zakken. De kopjes stonden gespannen, want iedereen wist: **vandaag moest het gebeuren**.
Met nog twee wedstrijden te gaan en een voorsprong van twee punten voelde dit als de kampioenswedstrijd. Winst zou alles beslissen. Dan kon de kinderchampagne open, dan was Sparta kampioen. Verlies tegen Quick ’20 zou de titelstrijd volledig omgooien en de ploeg uit Oldenzaal alles in eigen hand geven. Om dat te voorkomen moest er gewonnen worden, uit bij het grote Quick.
De fanatieke aanhang was er weer, zoals altijd. Kelen waren gesmeerd, handen verkrampt om sjaals, vingers gekruist. Zou trainer Kik, samen met leiders Ron en Robert, hun eerste grote prijs kunnen binnenslepen?
Vanaf de eerste seconde gaf Sparta het antwoord. Quick ’20 kreeg geen moment rust. Sparta zat er kort op, fel en compromisloos. Op het middenveld was Liam een ware nachtmerrie voor elke tegenstander: onvermoeibaar jagend, overal tegelijk. Elke bal werd bevochten, elke meter betwist. De toon was gezet.
De kansen volgden snel. Pogingen van Dex, Finn en Jesse waren de voorbode van wat zou komen, want Sparta voelde dat Quick wankelde. De openingstreffer kon niet uitblijven. Het was Hugo die het slot brak. Vanaf de rechterkant kreeg hij de bal van Daaf en schoot scherp in de korte hoek. De keeper zag er niet goed uit, maar dat deed er op dat moment niet toe. Sparta leidde, en voelde dat er meer in zat.
En dat meer kwam snel. Opnieuw was het Hugo, ditmaal dwars door het midden. Wederom Daaf met de perfecte aangever, wederom een koele afronding. Sparta stond op 0-2 en Quick wankelde op zijn grondvesten. Een korte tegenstoot van Quick bracht de spanning nog even terug, maar het was slechts uitstel.
Hugo was op stoom. Voor zijn derde doelpunt koos hij eens niet voor rechts of door het midden, maar voor de linker verre hoek. Hattrick. Sparta speelde vrij, zelfverzekerd en met bravoure. Even later was het Daaf zelf die zijn naam op het scorebord zette. Geen assist deze keer, maar een krachtige rush vanaf het middenveld en een droog schot in de onderhoek. Pure wilskracht.
Het mooiste moment van de eerste helft volgde kort daarna. Dex legde de bal klaar en Finn haalde uit met de buitenkant van zijn linker. De bal vloog richting de linkerkruising en verdween onhoudbaar in het net. Een doelpunt om in te lijsten. Nog voor rust maakte Daaf ook zijn tweede, na een snelle omschakeling en een perfecte diepe bal van Cas. Een laatste tegentreffer van Quick kon niets afdoen aan het gevoel: dit was Sparta’s ochtend. Met een comfortabele voorsprong werd de rust bereikt.
Na rust veranderde het spelbeeld. Minder doelpunten, maar volledige controle. Achterin hielden Seger, Tibbe en Jesse de organisatie strak. Geen risico’s, geen paniek. En als het even niet vooruit kon, ging de bal gewoon beheerst terug naar keeper Kas. Kampioensvoetbal in zijn puurste vorm.
Toch was Sparta nog lang niet klaar. In het laatste deel van de wedstrijd veranderde het veld alsnog in een schiettent. Keje liet het publiek genieten met een prachtig doelpunt: aangespeeld door Finn op rechts, een kap, een draai en met links via de binnenkant van de paal in de kruising. Even later was hij opnieuw trefzeker na een splijtende pass van Jess vanaf het rechtermiddenveld.
Quick bleef dapper meedoen en pikte af en toe een doelpunt mee, maar het verhaal was al lang geschreven. Sparta bleef combineren, zoeken en scoren. De tiende treffer voelde als bevrijding, zeker na een eerdere pegel op de lat. Keje tikte binnen op aangeven van Hugo, die zelf niet veel later weer toesloeg na een diepe bal van Daaf, afgerond met een verfijnde lob.
Alsof dat nog niet genoeg was, liet Keje de lat nog één keer trillen met een schot zo hard dat er bijna een deuk in leek te zitten. Quick mocht nog één keer juichen voor de statistieken, maar niemand twijfelde meer aan de afloop.
Toen het laatste fluitsignaal klonk, barstte het los. Armen in de lucht, gejuich langs de lijn. De JBL ging aan en Sparta vierde feest. Kampioen.
Wat volgde was pure ontlading. Een kleedkamer vol gezang en kabaal uit de speakers! Trainer Kik en leiders Ron en Robert hadden hun eerste grote prijs binnen. In de kou, in het donker, maar met een zon die die ochtend onmiskenbaar was opgekomen voor Sparta Enschede. 🏆⚽
De uitslag van 4-12 zou nog lang herinnerd worden en wat volgende week de uitslag zou worden… deed er niet meer toe…